Op fysiek vlak heeft Bart De Wever zich nooit beter gevoeld dan toen hij de marathon van Athene liep, drie jaar geleden. Het was niet alleen een zware fysieke beproeving, maar ook een erg emotionele ervaring.

Het begon al toen hij 's ochtends een eed moest afleggen aan de Griekse hoplieten die gestorven waren op het slagveld voor de democratie. "Hoe raar het ook moge klinken, toen had ik het al moeilijk", vertelt hij in Humo.

De marathon zelf had een afschuwelijk parcours. "Een soort Griekse A12, met overal bandencentrales en grote Indiase restaurants", beschrijft De Wever het.

"Maar dan, helemaal op het einde, kom je in Athene aan en loop je met je laatste krachten het Panathinaiko binnen, de moeder van alle olympische stadions. Eén bocht, en dan zie je het plots in de verte opdoemen: het Parthenon!"

Hij krijgt tranen in de ogen als hij eraan terugdenkt. "Dat was... fantastisch", klinkt het. "Het was het hoogtepunt van mijn leven, ik denk niet dat ik daar ooit nog over raak."