De moeder van Eloïs en Conner Rousseau was professor én burgemeester, terwijl hun vader meestal in Nieuwpoort was. Gelukkig waren er ook hun grootouders, pépé en mammie, die vaak voor hen zorgden.

"Pépé was mijn beste vriend: een ruige man met een peperkoeken hart", vertelt Eloïs in Humo. "Pépé kon hard roepen, maar nooit tegen mij."

Op zijn vijftigste moest hij een been laten afzetten, maar hij weigerde om altijd in een rolstoel te zitten. Meestal liep hij op krukken, of zelfs zonder.

Op een dag werd pépé in het ziekenhuis opgenomen. Het leek niets ernstigs, maar toch kwam hij er nooit meer buiten. "De dag daarop is hij gestorven: klontervorming in de bloedvaten."

Voor Eloïs en haar broer was het een zware klap. "Volgens mij is het de enige keer dat ik Conner heb zien huilen", vertelt ze. "Ik heb er ook van afgezien."